Faktoring jest jedną z form finansowania zewnętrznego firm. Skorzystanie z tej usługi wpływa na poprawę płynności finansowej przedsiębiorstw, zarówno dzięki szybszemu dopływowi środków, jak i zwiększeniu dyscypliny w terminowej spłacie należności od kontrahentów. Faktoring ma także korzyści pod względem ujęcia w księgach rachunkowych. W artykule wyjaśniam jak księgować faktoring niepełny (z regresem).
Kredyty i pożyczki to najpopularniejsze zewnętrzne źródła finansowania firm. Zaletą faktoringu, w porównaniu z tymi usługami finansowymi, jest to, że korzystanie z tej usługi finansowej nie jest ujawniane w raportach BIK i nie obniża zdolności kredytowej przedsiębiorstwa. Dzięki temu możliwe jest, na przykład równoległe do korzystania z faktoringu, ubieganie się o kredyt do banku.
Umowa faktoringu niepełnego (z regresem) traktowana jest w prawie bilansowym jak umowa pożyczki lub kredytu. W związku z tym kwotę środków pieniężnych wypłaconych przez firmę faktoringową (tzw. zaliczkę faktoringową) ujmuje się w księgach rachunkowych faktoranta zapisem:
Po otrzymaniu od firmy faktoringowej informacji o spłacie zobowiązania przez dłużnika faktoringowego, faktorant wyksięgowuje z konta należności zapisem:
Jeśli koszty usługi faktoringowej pobierane są przez firmę faktoringową z dołu to po spłacie zobowiązania przez płatnika faktoringowego wystawia ona fakturę tytułem swojego wynagrodzenia. Koszty usług faktoringowych faktorant zalicza w księgach rachunkowych do kosztów finansowych (konto 75-1).
Jeśli płatnik faktoringowy nie dokona spłaty zobowiązania w terminie to faktorant ma obowiązek zwrotu do firmy faktoringowej wypłaconych środków (zaliczki faktoringowej). W księgach rachunkowych dokonuje się wtedy zapisu:
Korzystanie z faktoringu znajduje odzwierciedlenie w bilansie faktoranta w sytuacji, gdy do dnia bilansowego nie otrzyma on od firmy faktoringowej informacji o spłacie należności przez płatnika faktoringowego.
W takiej sytuacji:
